Üç Kapsül. Üçü birbiriyle bağlantılı ve hepsi kapalı kapsüller. ‘Yeminler’ ederek kapattıkların. Kabullenerek açacakların ve kurtulacakların.

Önce geçmişi kapsüllere kapattın, unuttun sandın. Artık bana ait değil dedin. Ben seni bir daha açmayacağım diye yeminler ettin. Geçmişi kapatıp, yeminler ederek bir daha açmayacağım dediğin kapsül. Gözün hep o kapsülde. Yeni seni her tatmin etmediğinde hep bir yanın aç diyor içten içe. Ama yeminler ettin. Bir daha üzemeyecekler, bir daha hayal kırıklığına uğratamayacaklar beni diye. Şimdi onu bir açalım ve yüzleşelim. Çünkü kapalı kaldığı sürece gözün hep orada kalacak, şu andan kaçmak için hep oraya gideceksin. Yüzleşelim ve kapsüle kapatmanın hayatımızdan çıkarmak anlamına gelmediğini fark edelim. O hep orada. Kapsül ise sırtımızda.

Şu an kendini kapsüller içine kapatıp, yıllar sonra açasın var. Şu andan kaçmak için. Değişmeyen her şey için kendini suçlar haldesin ve bir şeylerin değişmeyeceğine inancın artıyor, negatif her yanı sarmışken ve hayatın gerçekleri var! bu kadar zihinlere kazınmışken, şu andan kaçmak en iyi seçenek olarak görünüyor gözüne. Devam etmek zor, kapsül içinde beklemek ise daha kolay. Ancak bu beklemek seni tatmin etmiyor ve bu kapsül gelecekteki seni üzmek, gelecekteki senin ‘zamanında neden başladın’ sorusuna neden oluyor. Kalkmalısın ve gelecekteki sen için bu kapsülden çıkmalısın.

Hayallerini, geleceğini kapsüle kapatıyorsun. Nasıl olsa olmaz diye. Nasıl olsa senden başka herkes çok şanslı ve hayallerine yakın. Hayallerini kapsüle kapatıp unutmak kolay geliyor, çünkü az beklenti, çok huzur. Ancak unutma ki, şu an hayallerine hala ulaşamadıysan, geçmişte yine kapsüllere kapatan sen yüzünden. Bu yüzden şimdi başlaman lazım, gelecekteki sen için. Kimse için değil, gelecekteki sen için hayallerini kapsülden çıkarman lazım. Seçerek, isteyerek.

O kapsülleri açıyoruz bu gece. İçinde bizim geçmişimiz, bizim anımız, bizim hayallerimiz var ve artık kimse için bize ait olanı kilitlemeyeceğiz.